تأثیر تاریخ کاشت و برداشت بر عملکرد کمی و کیفی پنج رقم در کشت پاییزه چغندرقند در منطقه جیرفت

با توجه به اهمیت آب به عنوان مهمترین عامل محدودکننده کشاورزی کشور، ضرورت دارد به موضوع افزایش کارآیی مصرف آب محصولات کشاورزی توجه ویژه ای مبذول شود. عمده مناطق کشت چغندرقند بهاره با محدودیت شدید آب مواجه هستند و افزایش سطح زیرکشت این گیاه در بیشتر این مناطق با اصل حفظ منابع آب و خاک مغایرت دارد. استفاده از پهنه های جدید زراعت چغندرقند پاییزه، این امکان را بهوجود می آورد که سطح زیرکشت این محصول در مناطق گرم و نیمهگرم افزایش یابد. به منظور توسعة کشت چغندرقند پاییزه در استان کرمان، این تحقیق در شهرستان جیرفت بهصورت بلوکهای نواری دوبار خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در سال 87-1386 انجام شد. در این تحقیق سه تاریخکاشت پانزدهم شهریور، مهر و آبان در کرت‪های اصلی و پنج رقم رسول، مونوتونا، 9597 (شاهد حساس)، sbsi002 و sbsi003 در کرت فرعی و سه تاریخ برداشت پانزدهم فروردین، اردیبهشت و خرداد در کرت فرعیفرعی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج این مطالعه حاکی از تأثیر معنیدار تاریخ کاشت و برداشت بر عملکرد شکر سفید بود. در این میان، تغییرات تاریخ کاشت مؤثرتر از تاریخ برداشت بود، به نحوی که کاهش طول دوره رشد به مدت دو ماه (ناشی از تأخیر در تاریخ کاشت) موجب کاهش عملکرد شکر سفید به میزان 5/72 درصد و افزایش دوره رشد به همین میزان (در نتیجه به تعویق انداختن تاریخ برداشت) تنها موجب افزایش عملکرد شکر سفید به مقدار 1/55 درصد شد. بیشترین عملکرد شکرسفید (71/13 تن در هکتار) از کاشت زودهنگام (پانزدهم شهریور) و برداشت در پانزدهم اردیبهشت (دوره رشد 240 روزه) رقم sbsi002 حاصل شد. با توجه به نتایج این تحقیق و شرایط آگروکلیمایی منطقه جیرفت (از مناطق گرم استان کرمان)، به نظر میرسد با انجام مطالعات تکمیلی، این منطقه به مناطق کشت پاییزه چغندرقند افزوده شود.